ANG KASUNDUAN

Taong 1999.

Tinawagan ako ng editor. “Randy, gusto sana kitang bigyan ng column sa songhits. Kaso…kulang ang budget. Alam mo naman dito, lahat tinitipid ng publication.”

Masarap magsulat sa songhits. Bukod sa gusto ko ang music industry ay makakakuha ako ng ‘payola’ sa mga recording artists at companies. Wala itong pinagkaiba sa showbiz. Nalaman ko na kapag nagsulat ka sa entertainment industry ay hindi mo na gaanong papansinin ang ibabayad sa iyo ng publication sa article, o tsismis na isusulat mo. Mas malaki ang kikitain mo sa mga artista, manager at producer.

“Pero huwag kang mag-alala…” dugtong pa ng editor, “lahat ng script sa komiks na ipapasa mo ay tatanggapin ko. Wala akong iri-reject.” Kung hindi na ninyo itatanong, sa sobrang pagtitipid noon ng publication sa empleyado, dalawang komiks at tatlong songhits ang hawak ng editor na ito. Siya ang nagha-handle ng limang titles na lumalabas kada-linggo.

At doon pumasok sa isip ko na gawing pera-pera na lang ang pagsusulat sa komiks. Mamamatay na rin naman ito mga ilang panahon na lang, pagkakakitaan ko na ito ngayon na. Kaya gumawa ako ng mga script na halos labinlimang minuto ko lang yatang inupuan sa makinilya. Tinambakan ko ng mga walang kakuwenta-kuwentang kuwento ang editor. Kaya bilang isang dating kuwentista ay naging isa na lang akong kuwentutero.

Madalas akong kantyawan ng mga kasamahan, “Tol, ano ba naman ‘tong kuwento mo. Inisip mo ba ‘to?”

Tatawa-tawa lang ako. Alam naman ito ng editor. Wala lang magawa si loko, dahil hindi rin naman niya ako binabayaran sa songhits. Patas lang kami.

Walang quality control ang komiks. Wala nang mga letter senders na dumadating. Hindi na rin ito chini-check ng editor-in-chief.

Kaya habang gumagawa ako ng magagandang article sa songhits ay siya namang kabaligtaran nito ng mga trabaho ko sa komiks.

“Randy, magsusulat ako ng script ha. Sa iyo ko ipapangalan. Ikaw na rin sumingil, balatuhan na lang kita.” Sabi ulit ng editor. Nagkaroon kasi ng patakaran sa publication na bawal nang magsulat ang mga editor sa alinmang komiks, hayaan na lang daw ito sa mga ‘nagugutom’ na writers.

Pero matigas ang ulo ni editor. Hindi lang si editor, pati iyong iba pang mister, misis at miss editors. Sumisimple sa pagsusulat ng script sa komiks pero sa iba ipinapangalan at ipinapasingil.

Ayun! Nagkagutum-gutom lalo ang mga writers. Sobrang konti na nga komiks na pagpapasahan ng script, sinisingitan pa ito ng mga editor.

Ang pangyayaring ito ay nangyayari sa lahat ng bagay hindi lang sa komiks. Sa sandali ng kagutuman at kawalang pag-asa, kami-kami na lang ang nagkakainan. Dog eats dog. Survival of the fittest. Matira ang matibay. Kawalan ng delikadesa. Ito ang mga huling araw sa publication.

Kung gaano ninyo pinupuri ang gawa nina Mars Ravelo, Francisco Coching at Nestor Redondo noong araw, sa palagay ko ay hindi ninyo kayang sikmurain ang ang mga pangyayari noong mga taong 2000.

Nagulat ako isang hapon na pumunta ako sa publication. Nakita kong nagsasalitang mag-isa sa waiting area ang isang writer/artist. Nagtaka ako, sinong kinakausap nito. Mamaya-maya ay dumating ang isa pang kakilalang illustrator, napansin din niya. Nagkatinginan kami. Kaya sumimple siya ng bulong sa akin, “Hindi kaya nabaliw na ‘yan dahil wala nang masingil.” Sabay ngisi na parang aso.

Kaya may katibayan na ako, may literal na nabaliw na sa komiks. Hindi ko lang alam kung nasaan na siya ngayon.