SARILING MATA

Isa sa weakness ko sa pagdu-drawing ay ang makita ang sariling trabaho na accurate sa paningin. Ibig kong sabihin, minsan sa sobrang pagkahumaling natin sa sarili nating gawa ay hindi na halos natin napapansin ang ilang errors.

Ako kung minsan, kapag actual ko nang ginagawa ang isang artwork, alam ko na ang capacity na kaya kong gawin. Kapag satisfied na ako sa outcome, iniiwan ko na siya na ganu’n. pero madalas ay ilang beses ko muna itong titingnan, pagsasawain ko muna ang mata ko sa mismong image. Pag nakahanap ako ng error, saka ko siya babalikan.

Pero madalas kasi, may mga nakakalampas na hindi mo mapapansin sa una. Ang madalas makalampas sa akin ay iyong proportion ng mga objects sa loob ng artworks—particular na ang human figure. Kapag tinitingnan ko, okay naman siya. Pero kapag nakita ko nang nai-print, saka ko nakikita ang mali. O kaya naman, kung kailan nai-submit ko na sa publisher tapos ay titingnan ko ulit after ng ilang araw o linggo, saka ko nakikita ng malinaw ang mga errors.

May pakiramdam ako sa sarili ko na minsan ay hindi pa ganoon katalas ang mata ko. Good thing na may kasama ako sa bahay na kapag hindi ako kumpiyansa du’n sa dinrawing ko ay sa kanila ko pinapakita. Nakakatulong ng malaki sa akin ang mata ng iba. Minsan ‘yung hindi mo nakikita, nakikita nila.

Dahil hindi naman mga artist ang kasama ko sa bahay, ang mga punang ito ay hindi ko itinuturing na criticism. Kundi isang normal na paningin ng isang karaniwang tao, honest at walang halong theory o philosophy ng art. At kagandahan sa mga taong ito na hindi alam ang mundo ng art, wala silang personal inclination. Kumbaga e wala silang pinagdaanang basic lessons, o art appreciation o kung anumang opinion na pinagkunan kundi parang bata na nakakita ng laruan. Alam kaagad kung baluktot ang daliri, o saliwa ang mata, o hindi pantay ang mga hita.

Noon, kapag wala akong mapagtanungan, ang ginagawa ko ay itinatapat ko ang artwork ko sa harap ng salamin. Mas nakikita ko ng tama ang ginawa ko kapag binaligtad. Pero ngayon ay madali na, pini-flip ko lang ito sa Photoshop. At presto! Kita ko kaagad ang deperensya.

Then na-realize ko, normal siguro na sakit ito ng artist. Sinubukan ko kasing pag-aralan ang gawa ng mahuhusay na artists (mga idol ko), tapos ini-scan ko ang mga trabaho, saka ko binaligtad sa Photoshop, nakakita rin ako ng ilang maling proportions.

Hindi ko alam kung naka-set na ang mata natin sa visual image na nakatanim sa ating isip. Na hindi natin nari-realize minsan na kapag binaligtad ito, ang layo doon sa visual image na una nating nakita. Well, siguro nga, kailangan natin ng ibang mata para makatulong sa atin.