MHENG MY FRIEND

(Mag-relax muna tayo. Masyado na tayong matatalinong lahat, hehehe. Magbasa muna kayo ng isang karanasan ko, kinuha ko ito sa luma kong blog. Ipapabasa ko na lang ulit sa mga hindi nakabasa nito.)

Nakilala ko si Mheng sa isang madramang tagpo.

Araw noon ng miyerkules, singilan sa West Publication. Dumating ako ng 4:30 ng hapon, nag-uwian na ang ilang writers at illustrators na nakasingil. Pinakahuli ako sa pila, kaya nang matapos akong abutan ng kahera ng suweldo, wala na akong kasabaya palabas ng building.
Paalis na ako nang makasalubong ko ang isang illustrator, si Rommel Fabian, si Mheng, sa palayaw. Hindi ko siya masyadong kilala, nakikita ko lang ang mga gawa niya sa komiks. Estudyante siya ni Vic Catan Jr., halata sa kanyang estilo.
Nagbatian lang kami ng mata sa mata. Sabi niya pa, “Hintayin mo ‘ko, ‘tol. Meryenda tayo. Libre na kita.”
Ngumiti lang ako, sabay tango. Hinintay ko siya sa lobby.
Karamihan ng barkada ko sa publication ay puro matatanda. Masyado ko kasing mahal ang craft na napili ko kaya inakala ko na basta matanda ang nakakausap ko lagi ay tiyak na bibilis akong gagaling. Ang mga kasing-edad ko ay nakakasama ko lang sa inuman at kalokohan. Si Mheng, mas bata sa akin ng iilang taon, nagpupunta lang sa publication tuwing malapit nang magpasingil ang kahera. Madalas ay kasama niya ang kanyang girlfriend na talaga namang nililingon namin ng tingin pag dumadaan. Naging tampulan pa nga ng ilang illustrators kapag nakikita si Mheng, “Ang suwerte mo, a. Ang ganda ng syota mo. Pa’no mo napasagot ‘yan?’ Totoo naman, talagang pang-displey ‘yung babae.

Kaya naman taas-noo at angat-nguso si Mheng kapag naglalakad habang kasabay ito.Pero nang hapong iyon, nang yayain nga ako ni Mheng para mag-meryenda ng banana cue at palamig sa labas ng building, biglang tumulo ang luha sa mata niya.

Nagulat ako. Ni hindi ko pa nga talaga kilala ang taong ito, bigla na lang iiyak sa harapan ko! Ano ba ‘to, bading na ba ‘to o nababaliw na?

Nalaman ko ang totoo. “Inilayo sa ‘kin ng mga magulang ang syota ko, pare. Wala daw siyang future sa ‘kin. Porke ba mahirap lang kami at ganito ang hitsura ko?”

Hindi ko na kailangan pang ungkatin ang detalye. Kitang-kita ko sa mata ni Mheng ang matinding lungkot at galit. Alam ko na mahal na mahal niya ‘yung babae. Umiyak ka ba naman sa harap ng hindi mo kakilala? Natural na naghahanap ka talaga ng makakausap para mai-release ang lahat ng sama ng loob.

Magmula noon, dumalang na ang punta niya sa publication. Bihira ko nang nakikita ang pangalan niya sa mga komiks. Minsang nakikita ko siya, lulugu-lugo pa rin. Para pa ring binagsakan ng langit, lupa, impiyerno at purgatoryo. Hindi ko masisisi. Dala ng matinding depression.
Mga ilang buwan, sumisigla ulit si Mheng. Dumalas na ulit ang punta sa publication. Madalas na kaming magbatian, nagkakakuwentuhan na kami tungkol sa komiks at kung ano ang mga hilig namin sa buhay. Naging mag-classmate kami sa inuman tuwing pagkagaling sa singilan.
Marami kaming bagay na pinagkakasunduan. Bukod sa pareho na kami ng Zodiac sign, lagi pa naming pinag-uusapan ang tungkol sa drawing, sa music, sa kalokohan. Naging kabanda ko siya ng ilang taon, madalas kong maka-collaborate sa komiks, naging kasa-kasama sa mga gimikan at raket.

Sa komiks, si Mheng na ang sa tingin ko ang pinaka-close sa akin bilang kaibigan. Pero nitong mga huling buwan, hindi na kami masyadong nagkikita. Pag nagkakasama naman kami, hindi na kami masyadong nagkakausap. May pader akong nakikita sa pagitan naming dalawa. Pinipilit kong basahin ang isip niya. Siguro sinasabi niya, “Nagbago na ‘to si Randy, parang wala nang kakilala. Hindi man lang namimigay ng raket. Iba na ang pinagkakaabalahan, wala nang time sa barkada kahit minsan.”

Hindi ko siya masisisi. Ultimo kapatid ko nga, ang sabi sa ‘kin, bigla raw naging iba ang takbo ng utak ko.Nabawasan ang aking paglilibang, mas nakatutok ako sa trabaho.Pero nami-miss ko talaga ang mga barkada. Kung hindi nga lang kumakain ang tao, malamang ay hindi na ako magtrabaho at maghapon-magdamag na lang ako sa piling ng mga kabigan.
Kaya para kaya Mheng:

“HAYUP KA! THREE WEEKS NANG DELAYED ‘YANG DEADLINE MO SA ‘KIN! HINDI KA MAN LANG NAGPAPARAMDAM KAHIT TEXT! HULING SABI MO SA ‘KIN, SA LINGGO, TINUBUAN NA ‘KO NG UGAT, DI KA PA RIN TAPOS! SUSUNUGIN KO BAHAY N’YO E!!!!”